‘Begonnen op het voetbalveld van Tavenu te Duivendrecht aan het einde van de burgemeester van Damstraat, waarop de schapen graasden door de weeks. Op zondag moesten onze dames dus stuiterend met de bal door hun smeuïge uitwerpselen. Hilarisch! Wat er al niet aan die bal bleef plakken. Dat was in het jaar 1949/50.
De oprichters van deze onderafdeling waren de heer en mevrouw Hellemons die een plastic tassenfabriek hadden op de hoek van de Diemerlaan in Duivendrecht. Deze mensen hebben mega hard gewerkt aan deze handbalafdeling.
Onze kleedkamer was het ballenhok waar alle werktuigen in stonden voor het onderhoud van het veld en er was één kraantje met daaronder een soort gootsteentje. Wat een lol kan je dan toch hebben en dat hadden we vooral toen wij na 2 jaar kampioen werden.

Inmiddels groeide de afdeling handbal en werd er een nieuwe kantine met kleedkamers gebouwd door de heren Vleghaar-Bode, Borst en Verkaik. De ouderwetse kolenkachel die in de winter zo lekker brandde in het midden van de ruimte in de kantine was bij mijn weten toen verdwenen.

De familie Klaver uit de Kloosterstraat waren de ‘beheerders’ van de kantine. Dat beheren stelde toen nog niet erg veel voor, maar ze moesten er toch maar zijn elke zondag. Na en paar jaar gingen zij thuis kroketten maken, die in deze kantine in het vet werden gedaan en die hadden me toch een aftrek!

Handbal breidde zich uit tot uiteindelijk drie dames teams en twee herenteams met daarbij eerst meisjes teams en daarna zelfs jongensteams. De verhuizing naar de Toekomst was natuurlijk brood nodig voor een beetje ruimte en de fusie met Oda (onze buren op het veld) kwam tot stand.

Een geweldige tijd; met toernooien in Nederland (o.a Limburg. Utrecht en Noord Holland/Duitsland/Frankrijk/Spanje) waar wij o.a. ook met de bus van Meering naar toe gingen, die de oude heer Meering ons voor een zacht prijsje leverde. De eurosportring zorgde voor een Oostenrijkse tegenstander die in de uitwisseling ook hier kwamen spelen.

Geweldige tijd en nu gaat het allemaal niet zo best met de handbalbond alsook met onze handbalafdeling. Eerst hielden wij haast geen jeugd meer over. Toen hadden wij slechts een herenteam aangevuld met Heracles heren en de laatste jaren een dames team. Toen er dan ook een incompleet team overbleef, zijn de dames bij Wijk aan zee en Nea gaan spelen. Geen echt succes geweest, maar toch speelden zij hun geliefde spelletje.

In augustus 2014 konden wij het team met 11 dames weer compleet maken en vroegen de bond om weer voor CTO te mogen uitkomen. Wat een boel moeilijkheden opleverde: een boel formaliteiten dreigde alles overhoop te gooien en op aanwijzingen van iemand van diezelfde bond konden wij toch bij CTO onze veld-thuiswedstrijden spelen in ons oranje CTO-shirt, maar onder de vleugels van Heracles.

Dat is een gouden greep geweest, maar toch jammer dat we niet echt helemaal van en bij CTO waren. Een zeer gezellig team dat zich nog hecht verbonden voelt met CTO, maar zich door regeltjes van de handbalbond niet onder de naam van CTO mocht scharen bij de bond.

Dus ‘eens CTO-er altijd CTO-er’ en oude liefde roest niet … Bijna 65 jaar dus ben ik als Duivendrechtse in de weer geweest met het handbal-gebeuren van CTO; als speelster, handbal oefenmeester, bestuurslid, als coach van de jeugd en nu weer als coach van de dames. En geloof mij , ik heb ervan genoten en heb er geen spijt van.’

Riet Simon-Vesters

foto: Riet Simon als coach van de meisjes